На пурра фаҳмид, ки модари угай дар ибтидо бо ӯ чӣ сӯҳбат мекард, аммо аз рӯи рушди минбаъдаи ҳодисаҳо, баръало аз бисёр бонувонаш шикоят мекунад - синаҳои калон, дар ҳолати вай, ки пӯшидани он бе масҳ доимӣ душвор аст. Ва масҳ кардани синаҳояш ва инчунин тамоми баданаш. Ва ин гапи маъшуқаи сиёҳпӯсташ буд, ки пеш аз он ки бо онҳо бистарӣ шавад, ман якбора фаҳмидам – ба модари угайаш ҳамдардӣ карда, ба ӯ кумак кард! Ҳамин тавр буд, ҳамин тавр не?
Вақте ки марди баркамол ангушташро ба хараки вай мегузорад, ба духтар маъқул мешавад. Вай пойҳои худро паҳн мекунад, то ӯро пазмон нашавад. То он даме, ки вай бо ӯ алоқаи ҷинсӣ намекунад, ӯ аз вай дур нахоҳад шуд.