Ин хуб аст, ки тамошои як дики сиёҳ ба хараки духтари малламуй лағжиш мекунад. Вай сазовори як сӯрох бошад, то мардони сиёҳро қонеъ кунад ва кончаҳои часпандаи онҳоро фурӯ барад. Ва ин нақшест, ки ба ӯ маъқул аст. Мехостам бо забони худ аз болои ин сӯрохиҳои тараққикардаи худ гузарам.
Духтарони элф барои қонеъ кардани қаҳрамонҳои афсона сохта шудаанд. Пас, малламуй танҳо аз ҳад хурсанд буд, ки рухсораи бигирад ва бигзор худаш аз ҷониби Бобои Барфӣ шиканад. Таҷрибае, ки тамоми сол давом мекунад!