Албатта, майор дигар намедонад, ки чи тавр писа-шашро писанд оварад — вай ин-чунин дошту вай. Акнун вай ба назди ронанда меравад. Танҳо вай нисбат ба ӯ чизе ҳис намекунад, бинобар ин ӯро ҳамчун фаллуси озод истифода мебарад. Аммо ӯ харкурраеро ба вай сахт зад, то ҳатто барои қисми барои ӯ пешбинишуда ба даст орад. Бигзор даҳони вай ҳамчун харкуррае хидмат кунад, ки ба поён равад!
Вай медонад, ки чӣ тавр хари худро каҷ кунад, махсусан барои ғун кардани мақъад. Ва гулӯяш хеле амиқ аст. Ин як мошини воқеии ҷинсӣ аст, ман ҳам тамоми сӯрохиҳои ӯро аз сар мегузаронидам.